Mieczysław Jan Rybarski, urodzony 5 lutego 1892 roku w Żywcu, to postać, która pozostawiła trwały ślad w polskiej kulturze jako nauczyciel i historyk literatury. Jego wkład w rozwój edukacji oraz badań nad literaturą polską był niezwykle istotny, a jego działalność zawodowa miała miejsce na tle burzliwych wydarzeń XX wieku.
Rybarski zmarł w styczniu 1947 roku, ponownie w swoim rodzinnym mieście, Żywcu, gdzie spędził znaczną część swojego życia. Jego prace i nauczanie przyczyniły się nie tylko do kształcenia wielu pokoleń uczniów, ale także do ważnych odkryć w dziedzinie literaturoznawstwa.
Życiorys
Mieczysław Rybarski urodził się jako syn Antoniego i Albertyny z Wielebnowskich. Po pomyślnym ukończeniu szkoły ludowej w Żywcu w 1902 roku podjął naukę w gimnazjum klasycznym w Wadowicach, gdzie uczył się aż do 1910 roku. Następnie rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie zgłębiając zagadnienia filologii polskiej, dodał również filologię klasyczną do swojego programu nauczania. W czasie studiów uczestniczył w seminarium prowadzonym przez profesora Ignacego Chrzanowskiego, co pozwoliło mu przygotować kilka ciekawych prac naukowych. Wśród nich znajdują się „Geneza i rozbiór 'Trzech myśli Ligęzy'” oraz „Wpływ łaciny klasycznej na mowy sejmowe Myszkowskiego i Zamoyskiego.
Swoją rozprawę doktorską, zatytułowaną „Pojęcia starożytne w mowach sejmowych XVI wieku”, przedstawił w 1919 roku. Recenzentami jego pracy byli profesory Kazimierz Nitsch oraz Jan Łoś. Rybarski zdał rigorosum 17 czerwca 1919 roku z wynikiem celującym, a w składzie komisji zasiadali także profesorowie Chrzanowski, Łoś i Tadeusz Sinko. Również rigorosum z filozofii obronił z wyróżnieniem 4 grudnia 1919, pod okiem profesorów Witolda Rubczyńskiego i Władysława Heinricha. Promocja doktorska odbyła się 6 grudnia tego samego roku.
Po zdobyciu dyplomu Rybarski rozpoczął pracę jako nauczyciel w Tłumaczu, a od 1928 roku jako nauczyciel w Warszawie, gdzie uczył w Gimnazjum Batorego. Okres II wojny światowej spędził w Warszawie, aktywnie działając w konspiracji oraz podejmując się tajnego nauczania. Niestety, podczas tych trudnych czasów, stracił dwóch synów – Hieronima i Andrzeja, którzy zginęli w 1943 roku. Po powstaniu warszawskim został wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec.
Po wojnie Rybarski powrócił pieszo do Żywca, gdzie mieszkał aż do końca swojego życia. Zmarł na początku stycznia 1947 roku. Jako autor wydał kilka istotnych prac, takich jak „Strona estetyczna w nauczaniu polskiej literatury pięknej w szkole średniej” opublikowaną w „Przeglądzie Humanistycznym” w 1922 roku, „Podręczniki do nauki stylistyki i teorii literatury” (też w „Przeglądzie Humanistycznym”) oraz „U kolebki naszego stylu poetyckiego”, który ukazał się w „Pamiętniku Literackim” w 1930 roku.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Eugeniusz Błasiak | Władysław Jan Studencki | Florian Nieuważny | Jan Kulpa (wykładowca) | Adam Suchoński | Aleksander Fiut | Grażyna Chełkowska | Adam Miodoński | Zofia Dudek (1905–1993) | Jacek Wiesiołowski | Wiktor Michał Micherdziński | Krystyna Slany | Roman Olszowski | Wit Jaworski | Stanisław Bajtlik | Roman Galar | Michał Kusiak (astronom)Oceń: Mieczysław Rybarski