Karol Kumuniecki

---

Życiorys

Karol Kumuniecki przyszedł na świat w Żywcu, w rodzinie Antoniego i Marii z Błaszczyńskich. Miał brata Michała (1896–1940), który był legionistą oraz architektem, a także porucznikiem rezerwy. Michał zginął tragicznie w Katyniu, gdzie z rąk wrogiego reżimu stracił życie również jego szwagier, kapitan Aleksander Żebrowski (1893–1940).

W trakcie I wojny światowej Karol walczył w szeregach Legionów Polskich, rozpoczął swoją służbę w 1 pułku piechoty, a następnie trafił do c. i k. Komendzie Legionów Polskich oraz do 3 pułku piechoty. Z dniem 1 maja 1916 roku, dzięki swoim umiejętnościom oraz determinacji, został mianowany chorążym piechoty. Niestety, w wyniku działań wojennych padł w niewolę rosyjską.

Dzięki swoim osiągnięciom wojskowym, 19 sierpnia 1920 roku, uzyskał zatwierdzenie w stopniu kapitana, poczynając od 1 kwietnia 1920 roku. W tym czasie pełnił służbę w 9 pułku piechoty Legionów. Jego kariera mundurowa rozwijała się, bo 3 maja 1922 roku został zatwierdzony w stopniu kapitana, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku, zdobywając 488. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W 1923 roku sprawował obowiązki komendanta Kadry Batalionu Zapasowego 21 pułku piechoty w Warszawie, a rok później był kwatermistrzem tego pułku.

Karol zyskał awans na majora z dniem 1 grudnia 1924 roku, co potwierdziło jego 146. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W kolejnych latach działał w Biurze Ogólno Administracyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 24 grudnia 1929 roku awansował do rangi podpułkownika, uzyskując 28. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 26 marca 1931 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach, a 27 lutego 1937 roku mianowano go dowódcą 67 pułku piechoty w Brodnicy. Pełniąc tę funkcję, był uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 roku, gdzie 19 września doznał poważnych ran w czasie bitwy nad Bzurą. Trudna walka zakończyła się uszkodzeniem jego płuc, wątroby i stawu łokciowego.

Po długim leczeniu w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, które trwało do marca 1940 roku, osiedlił się z rodziną w mieszkaniu swego zmarłego brata Michała. Tragiczne okoliczności zwróciły na niego uwagę władz okupacyjnych. 16 lipca 1940 roku został zatrzymany i osadzony na Pawiaku. Później, 2 stycznia 1941 roku, trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz. W obozie stał się aktywnym członkiem Związku Organizacji Wojskowej, a niestety 25 stycznia 1943 roku, podzielił los wielu innych, stając się ofiarą egzekucji. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu bródnowskim w Warszawie (kw. 12B-6-26).

W 1920 roku Karol ożenił się z Kazimierą, córką Piotra Żebrowskiego, administratora klucza majątków Sanniki-Konstantynów, oraz Aleksandry ze Śmiechowskich. Z małżeństwa tego, 19 grudnia 1927 roku, przyszła na świat ich córka, Hanna Kumuniecka-Chełmińska, znana jako „Maryla” lub „Hanka”, która była sanitariuszką w Pułku AK Baszta oraz brała udział w powstaniu warszawskim.

Ordery i odznaczenia

Karol Kumuniecki, wybitny żołnierz i patriota, został odznaczony licznymi nagrodami i wyróżnieniami za swoje zasługi dla Ojczyzny. Wśród jego osiągnięć znajdują się:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7368,
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie), „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”,
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa),
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”).

Odznaczenia te świadczą o niezwykłej determinacji oraz oddaniu dla kraju podczas burzliwych lat jego historii.

---

Oceń: Karol Kumuniecki

---