Wojciech Olszowski

W 1935 roku ukończył Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Żywcu, co stanowiło krok milowy w jego edukacji. Następnie podjął studia w seminarium obrządku łacińskiego we Lwowie oraz na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego. 20 września 1939 roku, w Lwowie, przyjął święcenia kapłańskie, co zapoczątkowało jego długoletnią posługę duszpasterską.

Olszowski pracował jako wikariusz w wielu miejscach, takich jak Bolechów, Bukaczowce oraz Bursztyn, gdzie w okresie II wojny światowej prowadził intensywną działalność duszpasterską, organizując pomoc humanitarną dla osób dotkniętych głodem.

Po zakończeniu wojny, mimo zmieniającej się sytuacji politycznej i przymusowej ekspatriacji, pozostał wierny swoim rodzinnym terenom. Kontynuował swoją posługę w Stryju i Stanisławowie, jednak w latach 1947–1956 poniósł ciężkie konsekwencje, przebywając w gułagach w rejonie Karagandy. Po zwolnieniu z obozu w 1956 roku, zyskał zgodę władz sowieckich na czasowe pozostanie w Kazachstanie, gdzie również pełnił rolę duszpasterza. Jego działalność duszpasterska obejmowała również Ukrainę, gdzie pracował w miejscowościach takich jak Żyrinka, Brahiłów, Czeczelnik oraz Krasne.

W dniu 8 listopada 1958 roku, Olszowski został mianowany biskupem tytularnym Atrybi i administratorem apostolskim dla katolików w Ukrainie. Rząd radziecki nie uznał tej nominacji, a w marcu 1959 roku wydał go do Polski. Po kilku miesiącach w Krakowie, w czerwcu 1959 osiedlił się we Wrocławiu, gdzie piastował różnorodne funkcje, w tym wikariusza parafii katedralnej oraz diecezjalnego duszpasterza dla niewidomych. Od 1 września 1960 roku, pełnił urząd dziekana dekanatu Głogów oraz administratora parafii św. Mikołaja w Głogowie.

Jego związki z Rzymem były wyjątkowe, w latach 1962–1962 przebywał w Rzymie, gdzie dowiedział się o cofnięciu swojej nominacji biskupiej. Spotkał się z papieżem Janem XXIII, a 24 listopada 1962 roku został mianowany papieskim szambelanem honorowym.

W przypadku jego zdrowia, z biegiem lat jego stan ulegał pogorszeniu. W latach 1966–1968 korzystał z urlopu zdrowotnego w Świeradowie-Zdroju, gdzie pełnił rolę kapelana Sióstr Zmartwychwstanek. 15 lipca 1968 roku objął probostwo parafii w Biedrzychowicach Górnych koło Bogatyni. Niestety, w 1972 roku zmarł w wyniku choroby nowotworowej, a jego ciało spoczęło na cmentarzu Przemienienia w Żywcu.