Antoni Miodoński

Duchowieństwo i religia

Antoni Stanisław Miodoński, urodzony 26 marca 1889 roku w Żywcu, pozostaje postacią niezwykle istotną w historii polskiego duchowieństwa wojskowego.

Był on w księdzem dziekanem Wojska Polskiego, a jego życie zakończyło się 3 lutego 1949 roku, pozostawiając za sobą dziedzictwo, które warto zgłębiać i poznawać.

Życiorys

Antoni Miodoński po ukończeniu c. i k. Gimnazjum Wyższego w Wadowicach w 1908 roku, podjął decyzję o dalszym kształceniu się w duchowieństwie. W 1912 roku otrzymał święcenia kapłańskie, które miały miejsce w diecezji krakowskiej. W obliczu I wojny światowej, pełnił rolę kapelana rzymskokatolickiego w armii austro-węgierskiej, co podkreśla jego zaangażowanie w sprawy duchowe żołnierzy.

Po zakończeniu wojny, w 1918 roku, został kapelanem Wojska Polskiego. Z dniem 3 maja 1922 roku, zgodnie z dalszymi rozwojami, został zweryfikowany w stopniu starszego kapelana, przyznano mu też 16. lokatę w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymskokatolickiego, co świadczy o jego wysokim statusie w strukturze wojskowej. W okresie od 1923 do 1928 roku, obejmował stanowisko kierownika Rejonu Duszpasterstwa Katolickiego w Białej-Bielsku oraz pełnił funkcję proboszcza w parafii wojskowej w tym samym miejscu.

Awans w jego karierze miał miejsce 18 lutego 1930 roku, kiedy to został proboszczem z 3. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymskokatolickiego, odnosząc się do starszeństwa z 1 stycznia 1930 roku. W 1932 roku miał zaszczyt być administratorem parafii wojskowej N. M. P. Ludzimierskiej w Bielsku na Śląsku. W okresie międzywojennym jego zaangażowanie zaowocowało tym, iż był duszpasterzem 5 Pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu oraz prezesem Związku Szlachty Zagrodowej.

Między latami 1934 a 1939 pełnił obowiązki szefa duszpasterstwa wojskowego wyznania katolickiego Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Jego profesjonalizm i oddanie zostały docenione, co zaowocowało mianowaniem go na stopień dziekana, który osiągnął ze starszeństwem z 19 marca 1938 roku w duchowieństwie wojskowym. Po wybuchu II wojny światowej i klęsce kampanii wrześniowej, Miodoński udał się do Francji.

Na polecenie generała Władysława Sikorskiego miał za zadanie organizowanie wypraw do Bukaresztu i Budapesztu, aby ułatwić oficerom polskim internowanym w tych krajach powrót do Francji. Po upadku Francji dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymał przydział duszpasterski do 3 Kadrowej Brygady Strzelców, która stacjonowała w Moffat w Szkocji. W dniu 15 lipca 1941 roku, został szefem duszpasterstwa Polskich Sił Powietrznych. Od tego momentu, aż do końca wojny, pełnił wysoką funkcję jako senior duchownych wojskowych, co było efektem jego długiej służby.

W latach służby w Wielkiej Brytanii, Antonii Miodoński przeprowadził aż 260 wizytacji w tym kraju oraz innych regionach Europy Zachodniej. W trakcie tych działań, odbył również 105 godzin lotu, co ukazuje jego wszechstronność i zaangażowanie. Ważnym momentem w jego życiu był pogrzeb generała Władysława Sikorskiego, w którym brał udział 16 lipca 1943 roku.

Dzięki jego staraniom, z Funduszu Społecznego Polskich Sił Powietrznych udało się pozyskać 500 funtów na Polską Misję Katolicką w Londynie. To właśnie pod jego inicjatywą zorganizowano Fundusz Pomocy Jeńcom, z którego ofiary polskich lotników były przeznaczone na zakup i wysłanie 4800 paczek dla jeńców w Niemczech, szczególnie tych najbardziej potrzebujących. Miodoński był odpowiedzialny za organizację świetlic lotniczych, w tym Świetlicy Biskupa Polowego, co pokazuje jego nieustanny wkład w życie duchowe i społeczne, nawet w trudnych czasach.

Ordery i odznaczenia

Antoni Miodoński, wybitna postać, został odznaczony licznymi nagrodami za swoje zasługi. Oto niektóre z jego odznaczeń:

  • Krzyż Walecznych, który otrzymał dwukrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami,
  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 19 marca 1936 roku,
  • Srebrny Wawrzyn Akademicki, który otrzymał 5 listopada 1938 roku.

Przypisy

  1. a b c MichałM. Siwiec-Cielebon MichałM., Wolności siew. Absolwenci i uczniowie c. i k. Gimnazjum Wyższego w Wadowicach do 1918 r. jako kadra przyszłych sił zbrojnych odrodzonej Rzeczypospolitej, „Wadoviana. Przegląd historyczno-kulturalny” (21), 2018.
  2. Architektura sakralna - Kościół św. Floriana w Żywcu-Zabłociu. [dostęp 05.03.2016 r.]
  3. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 2, 19.03.1936 r.
  4. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 607 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej i krzewienie czytelnictwa w wojsku”.
  5. M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi na polu pracy kulturalno-oświatowej i społecznej”.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 22.12.1934 r., s. 272.
  7. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 406, 898.
  8. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 840.
  9. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1421, 1425.
  10. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 08.06.1922 r., Warszawa 1922, s. 406.

Oceń: Antoni Miodoński

★★★★★
Średnia ocena:4.66 Liczba ocen:25