Ignacy Stawarz jest osobą, której życiorys pisany jest na kartach historii Polski. Urodził się 4 stycznia 1948 roku w Żywcu, a jego życie zawodowe i polityczne niezwykle wpisuje się w kontekst wydarzeń ostatnich dziesięcioleci XX wieku.
W czasach PRL, Stawarz angażował się aktywnie w działalność opozycyjną, stając się jednym z kluczowych działaczy sprzeciwiających się reżimowi komunistycznemu. W szczególności zapisał się w historii jako jeden z liderów strajku, który odbył się w Kopalni Węgla Kamiennego „Ziemowit” w 1981 roku.
Dzięki swojemu zaangażowaniu, Ignacy Stawarz przyczynił się do powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” na Górnym Śląsku, który odegrał kluczową rolę w walce o prawa pracownicze oraz wolność jednostki w tamtym trudnym okresie.
Życiorys
Ignacy Stawarz to postać, której działalność społeczna oraz zaangażowanie w wydarzenia lat 60. i 70. w Polsce pozostawiły trwały ślad w historii kraju. Od 1966 do 1968 roku aktywnie uczestniczył w Zrzeszeniu Studentów Polskich, co stanowiło pierwszy krok jego późniejszej działalności. W marcu 1968 roku brał udział w studenckich protestach w Krakowie, które nawiązywały do tzw. wydarzeń marcowych.
W latach 1974-1981 Stawarz pracował w Oddziale Utrzymania Ruchu Kopalni Węgla Kamiennego „Ziemowit” w Tychach-Lędzinach. W tym samym czasie, od 1974 do 1980 roku, był członkiem Związku Zawodowego Górników, co również wpisywało się w jego walkę na rzecz praw pracowniczych. W wyniku wydarzeń społecznych, po sierpniu 1980, Stawarz stał się bliskim współpracownikiem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”.
W strukturach „Solidarności” pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Wydziałowego oraz był członkiem Komitetu Zakładowego tej organizacji w kopalni KWK „Ziemowit”. Jego aktywność na rzecz ruchu była zauważalna, bowiem Stawarz był delegatem na I i II Wojewódzki Zjazd Delegatów „Solidarności” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego oraz na I Krajowy Zjazd Delegatów.
W grudniu 1981 roku Stawarz odegrał kluczową rolę w organizacji podziemnego strajku w KWK „Ziemowit”, który trwał od 15 do 24 grudnia i obejmował około 2000 górników. Był to drugi najdłuższy strajk podziemny po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce. Współpracując z Mirosławem Stroczyńskim oraz Eugeniuszem Krystianem, Stawarz tworzył kierownictwo Komitetu Strajkowego.
Po zakończeniu strajku, 29 grudnia 1981 roku dobrowolnie zgłosił się do Milicji Obywatelskiej. Od 31 grudnia 1981 roku przebywał w Areszcie Śledczym w Katowicach. 1 lutego 1982 roku Sąd Śląskiego Okręgu Wojskowego umorzył przeciwko niemu postępowanie, a już następnego dnia został zwolniony. Po wyjściu z aresztu Stawarz zmagał się z bezrobociem, ale nie zrezygnował z działalności opozycyjnej. Organizował prasę podziemną oraz jej dystrybucję.
W lutym 1986 roku podczas próby zatrzymania przez władze zdołał uciec, jednak został aresztowany w kwietniu tego samego roku. Po osadzeniu w Areszcie Śledczym w Katowicach przebywał tam aż do września. W drugiej połowie 1987 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuował swoje życie na obczyźnie.
Przypisy
- Mirosław Stroczyński nie żyje. W wieku 55 lat zmarł w Australii współtwórca śląskiej Solidarności. dziennikzachodni.pl. [dostęp 13.12.2018 r.]
- a b Eugeniusz Krystian. encysol.pl. [dostęp 13.12.2018 r.]
- a b c d Stawarz Ignacy. encysol.pl. [dostęp 13.12.2018 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Andrzej Gdula | Antoni Pawluszkiewicz | Andrzej Komoniecki | Stanisław Szerszeń | Jacek Jarco | Jerzy Widzyk | Paweł Zyzak | Maciej Gdula | Edward Płonka | Józef Janoszek | Antoni SzlagorOceń: Ignacy Stawarz