Czym różni się scyntygrafia od PET? Kluczowe różnice w diagnostyce

Czym jest scyntygrafia?

Scyntygrafia to niezwykle przydatna, nieinwazyjna technika diagnostyczna, która znajduje zastosowanie w medycynie nuklearnej. Dzięki niej możliwe jest tworzenie precyzyjnych obrazów zachowań fizjologicznych i patologicznych w organizmie człowieka. Centralnym elementem tej metody są radiofarmaceutyki – chemiczne związki, które zawierają izotopy emitujące promieniowanie gamma. Przeprowadzenie badania polega na śledzeniu rozkładu tych substancji po ich podaniu pacjentowi, co dostarcza cennych informacji o funkcjonowaniu narządów oraz umożliwia wykrycie ewentualnych nieprawidłowości, w tym chorób nowotworowych.

Scyntygrafia ma istotne znaczenie w diagnostyce obrazowej, oferując lekarzom bogaty zestaw danych dotyczących zdrowia pacjenta. Jednym z jej atutów jest:

• możliwość określenia lokalizacji zmian,
• określenie funkcji metabolicznej.

Izotopy promieniotwórcze używane w tym badaniu różnią się między sobą właściwościami, co przekłada się na specyfikę wykonywanych analiz oraz ich zastosowanie. Metoda ta często jest zalecana w sytuacjach, gdy tradycyjne techniki obrazowania, takie jak RTG czy USG, nie dostarczają wystarczających informacji. Dzięki zastosowaniu promieniowania gamma, scyntygrafia jest w stanie zidentyfikować obszary o podwyższonej lub obniżonej aktywności metabolicznej, co ma ogromne znaczenie w diagnostyce chorób nowotworowych oraz ocenie ich stopnia zaawansowania.

Jak działa badanie scyntygraficzne?

Badanie scyntygraficzne polega na wprowadzeniu do organizmu pacjenta radiofarmaceutyku, który gromadzi się w określonych tkankach czy narządach. Gdy substancja ta emituje promieniowanie gamma, gammakamera rejestruje te fale, przekształcając je w obraz zwany scyntygramem. Kluczowym aspektem całego procesu jest ocena, w jaki sposób rozkłada się radiofarmaceutyk w organizmie, co pozwala zidentyfikować różnice w aktywności metabolicznej tkanek.

Wyniki tego badania mogą ujawniać tak zwane punkty gorące. Te obszary charakteryzują się wyższym gromadzeniem radiofarmaceutyku, co często jest oznaką intensywnej aktywności metabolicznej, zazwyczaj spowodowanej:

• procesami zapalnymi,
• nowotworowymi.

Z drugiej strony, punkty zimne to tereny, w których stwierdza się mniejsze nagromadzenie substancji, co może wskazywać na martwicę tkankową lub inne nieprawidłowości. Scyntygrafia dostarcza cennych informacji na temat funkcjonowania narządów, umożliwiając wykrycie zmian chorobowych we wczesnym stadium.

Taki wczesny dostęp do danych pozwala lekarzom na dokładniejszą ocenę lokalizacji oraz charakterystyki zmian, co ma szczególne znaczenie w onkologii oraz w diagnostyce chorób sercowo-naczyniowych. Zrozumienie szczegółów dotyczących zbierania i analizy obrazów scyntygrapicznych wspiera skuteczne podejścia terapeutyczne.

Jakie są rodzaje scyntygrafii?

Scyntygrafia to niezwykle wszechstronna metoda diagnostyczna, dzięki której możliwe jest prowadzenie różnorodnych badań, dostosowanych do specyfiki ocenianych narządów oraz układów. Do najczęściej wykonywanych procedur zaliczają się:

• scyntygrafia kości, która służy do identyfikacji zmian nowotworowych, zapalnych czy pourazowych w obrębie układu kostnego. To badanie umożliwia dokładną ocenę lokalizacji oraz aktywności patologicznych procesów,
• scyntygrafia tarczycy, wspierająca diagnozowanie zaburzeń tarczycy, takich jak nadczynność czy niedoczynność, a także oceniająca ewentualne guzy. Dodatkowo ukazuje metabolizm jodu w tym istotnym gruczole,
• scyntygrafia nerek, pozwalająca na analizę funkcjonowania oraz anatomii nerek, a także przepływu moczu. To badanie ma kluczowe znaczenie w przypadku różnych schorzeń układu moczowego, takich jak kamica nerkowa czy przewlekła niewydolność nerek,
• scyntygrafia płuc, używana do oceny wentylacji i perfuzji, zwłaszcza w kontekście podejrzeń dotyczących zatorowości płucnej. Dzięki niej analizuje się przepływ krwi oraz funkcje wentylacyjne organów oddechowych,
• scyntygrafia serca, oceniająca ukrwienie mięśnia sercowego, pomagająca zidentyfikować obszary z osłabionym ukrwieniem, co może wskazywać na ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej.

Każdy z typów scyntygrafii dostarcza cennych informacji dotyczących zdrowia pacjenta, w tym informacji o stanach zapalnych czy nowotworach. Różnorodność dostępnych badań sprawia, że są one doskonale dopasowane do konkretnych potrzeb diagnostycznych, co z kolei znacząco wpływa na efektywność diagnozowania i terapii.

Jakie są główne zastosowania scyntygrafii w diagnostyce?

Scyntygrafia to popularna technika diagnostyczna, używana w wielu dziedzinach medycyny, takich jak:

• onkologia: pomaga w identyfikacji nowotworów oraz ocenie ich zaawansowania i lokalizacji przerzutów,
• kardiologia: odgrywa kluczową rolę w ocenie ukrwienia mięśnia sercowego, co ma istotne znaczenie przy diagnostyce choroby wieńcowej,
• endokrynologia: stosowana w diagnostyce schorzeń tarczycy, takich jak nadczynność i niedoczynność, a także w analizie guzów tego gruczołu,
• nefrologia: umożliwia ocenę funkcji oraz struktury nerek, co jest istotne w przypadku kamicy nerkowej oraz przewlekłej niewydolności,
• pulmonologia: wspiera diagnozowanie zatorowości płucnej i innych schorzeń płuc, oceniając zarówno wentylację, jak i perfuzję.

Bogate możliwości scyntygrafii podkreślają jej nieocenioną rolę w diagnostyce obrazowej, dostarczając lekarzom cennych informacji na temat funkcjonowania organizmu, co w konsekwencji wspiera skuteczną terapię pacjentów.

Kiedy zaleca się wykonanie scyntygrafii?

Scyntygrafia to badanie, które znajduje zastosowanie w różnorodnych sytuacjach klinicznych. Jest szczególnie istotne w diagnostyce nowotworów, ponieważ pozwala na określenie stopnia zaawansowania nowotworów i lokalizację ewentualnych przerzutów. W przypadku schorzeń kości, takich jak:

• złamania,
• stany zapalne.

Metoda ta wychwytuje zarówno naturalne zmiany, jak i te nietypowe w układzie kostnym. Kiedy mowa o tarczycy, scyntygrafia odgrywa kluczową rolę w identyfikacji guzów oraz objawów związanych z nadczynnością i niedoczynnością tego gruczołu. Z kolei w dziedzinie nefrologii, badanie to przyczynia się do oceny funkcji nerek oraz umożliwia wykrycie wad wrodzonych. W kontekście kardiologii, jest to nieocenione narzędzie w badaniu ukrwienia serca, zwłaszcza w przypadkach choroby wieńcowej lub po epizodach zawałowych. Dodatkowo, scyntygrafia jest przydatna w rozpoznawaniu zatorowości płucnej, gdzie ocenia wentylację oraz perfuzję płuc. W sytuacjach, gdy inne procedury obrazowania, takie jak tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny, nie przynoszą wystarczających informacji, scyntygrafia staje się niezastąpionym źródłem danych. Ponadto, często zaleca się jej wykonanie przed planowanymi operacjami chirurgicznymi, co sprzyja lepszemu przygotowaniu medycznemu i planowaniu interwencji.

Jakie są przeciwwskazania do scyntygrafii?

Przeciwwskazania dotyczące scyntygrafii obejmują kilka istotnych kwestii dotyczących zdrowia. Najważniejszym z nich jest ciąża, która stanowi poważne zagrożenie, ponieważ promieniowanie jonizujące używane w tym badaniu może zaszkodzić rozwijającemu się płodowi.

Jeśli pacjentka jest w trakcie karmienia piersią, zaleca się, aby wstrzymała się od karmienia po podaniu radiofarmaceutyku, co pozwala zredukować ryzyko narażenia noworodka na substancje promieniotwórcze.

Osoby cierpiące na poważne schorzenia nerek również muszą zachować szczególną ostrożność. U takich pacjentów wydalanie radiofarmaceutyków jest często niewłaściwe, co z kolei może prowadzić do ich akumulacji w organizmie.

Choć reakcje alergiczne na izotopy występują rzadko, to zawsze warto brać je pod uwagę. Dlatego tak istotne jest, aby pacjenci dzielili się z lekarzem informacjami o wszelkich wcześniejszych alergiach.

Bezpieczeństwo pacjenta oraz znajomość potencjalnych ryzyk związanych z badaniem mają kluczowe znaczenie, zwłaszcza w przypadku osób z dodatkowymi schorzeniami. Dbanie o zdrowie i bezpieczeństwo podczas takich procedur powinno być zawsze na pierwszym miejscu.

Jakie radiofarmaceutyki są stosowane w scyntygrafii?

W scyntygrafii wykorzystuje się różnorodne radiofarmaceutyki, które są starannie dobrane w zależności od badanej tkanki oraz specyfiki diagnostyki. Najczęściej pojawiającym się izotopem jest technet-99m (99mTc), stosowany przede wszystkim w obrazowaniu:

• kości,
• tarczycy,
• nerek,
• serca.

Z kolei jod-131 (131I) odgrywa kluczową rolę w diagnostyce i terapii schorzeń tarczycy. Tal-201 (201Tl) umożliwia ocenę ukrwienia serca, zwłaszcza przy podejrzeniu choroby wieńcowej. W diagnostyce wykorzystywany jest także gal-67 (67Ga), który pomaga w identyfikacji stanów zapalnych oraz nowotworów, w tym chłoniaków. Radiofarmaceutyki funkcjonują jako radioznaczniki – akumulują się w konkretnej tkance, co pozwala na ich wizualizację za pomocą gammakamer. Każdy z izotopów ma swoje specyficzne właściwości, co znacznie poszerza możliwości scyntygrafii. Dzięki tym zaawansowanym substancjom lekarze uzyskują cenne dane na temat funkcjonowania narządów oraz wykrywania patologii, co w istotny sposób wpływa na dalszy przebieg diagnostyki i terapii.

Jak scyntygrafia przyczynia się do oceny nowotworów?

Scyntygrafia odgrywa istotną rolę w ocenie nowotworów, znacząco wspierając proces diagnostyczny oraz monitorowanie skuteczności terapii. Dzięki tej technologii możliwe jest:

• wykrycie pierwotnych ognisk nowotworowych,
• identyfikacja przerzutów w kościach,
• identyfikacja przerzutów w węzłach chłonnych,
• identyfikacja przerzutów w innych narządach.

O szczególnej skuteczności scyntygrafii kości świadczy jej zdolność do wczesnego wykrywania przerzutów do układu kostnego, co ma kluczowe znaczenie przy planowaniu terapii onkologicznej. W tej metodzie wykorzystuje się specyficzne radiofarmaceutyki, które akumulują się w tkankach nowotworowych, co znacząco zwiększa precyzję diagnozy. Dzięki scyntygrafii lekarze mogą dokładniej ocenić stopień zaawansowania choroby oraz zidentyfikować obszary o wysokiej aktywności metabolicznej, co umożliwia skuteczniejsze monitorowanie efektów leczenia.

W kontekście przygotowań do operacji nowotworowych, scyntygrafia odgrywa ważną rolę w ustalaniu stanu węzła wartowniczego, co ma bezpośredni wpływ na decyzje dotyczące planowanych zabiegów chirurgicznych. Ta technika dostarcza lekarzom cennych informacji na temat zachowania nowotworów w organizmie, co w konsekwencji prowadzi do rozwinięcia bardziej efektywnych strategii terapeutycznych i prognoz dla pacjentów. Dlatego scyntygrafia stała się niezastąpionym narzędziem w badaniach onkologicznych, łącząc diagnostykę z efektywnością leczenia i efektywnie poprawiając jakość opieki nad pacjentami.

Jakie informacje dostarcza scyntygrafia o funkcjonowaniu narządów?

Scyntygrafia to fascynujące badanie, które dostarcza cennych informacji o funkcjonowaniu różnych narządów w organizmie. Analizując aspekty ich pracy, możliwe jest uzyskanie dokładnych danych. Na przykład, w kontekście nerek, badanie ocenia zarówno perfuzję, jak i filtrację kłębuszkową, co z kolei umożliwia wczesne wykrycie chorób, w tym przewlekłej niewydolności nerek.

W przypadku tarczycy scyntygrafia koncentruje się na badaniu metabolizmu jodu, co jest niezwykle ważne w diagnostyce niedoczynności oraz nadczynności tego gruczołu. Badanie serca daje lekarzom możliwość dokładniejszej oceny ukrwienia mięśnia sercowego. To kluczowy element w diagnostyce choroby wieńcowej oraz wielu innych schorzeń kardiologicznych.

Dodatkowo, scyntygrafia dostarcza informacji na temat wentylacji i perfuzji płuc, co ma ogromne znaczenie w wykrywaniu zatorowości płucnej. Takie dane stanowią istotne wsparcie w diagnostyce obrazowej. Pomagają one w podejmowaniu decyzji terapeutycznych oraz w monitorowaniu procesu leczenia pacjentów.

Scyntygrafia jest zatem niezwykle ważnym narzędziem, które pozwala lepiej zrozumieć funkcjonowanie organizmu, oferując kluczowe informacje na temat metabolizmu i aktywności najróżniejszych narządów.

Co to jest pozytonowa tomografia emisyjna (PET)?

Pozytonowa tomografia emisyjna, znana jako PET, to nowatorska metoda obrazowania, która odgrywa istotną rolę w dziedzinie medycyny nuklearnej. Technika ta opiera się na wykorzystaniu radiofarmaceutyków emitujących pozytony, co umożliwia uzyskanie dokładnych obrazów metabolicznych narządów. Najczęściej stosowanym z tej grupy preparatem jest fluorodeoksyglukoza (FDG), będąca analogiem glukozy, który jest znakowany izotopem fluoru-18. Dzięki zastosowaniu FDG możliwe jest ocenienie metabolizmu glukozy oraz wczesne wykrywanie nieprawidłowych zmian, takich jak nowotwory.

Skaner PET ma zdolność rejestrowania promieniowania gamma, które powstaje w procesie anihilacji pozytonów. Te dane przekształcane są w obrazy, które ukazują rozkład i aktywność metaboliczną w organizmie. Dzięki tej technologii lekarze mogą precyzyjnie ocenić lokalizację oraz charakter zmian, co jest niezwykle istotne w diagnostyce onkologicznej oraz monitorowaniu efektów terapii. Warto podkreślić, że PET umożliwia wykrywanie drobnych zmian, które mogą umknąć innym metodom obrazowania.

Zastosowanie radioizotopów w badaniach PET, podobnie jak w scyntygrafii, dostarcza cennych informacji diagnostycznych, co znacząco zwiększa efektywność procesów diagnostycznych oraz terapeutycznych. Ta technologia stanowi ogromną wartość dla lekarzy w ich codziennej praktyce.

Jakie są zalety i wady scyntygrafii i PET?

Scyntygrafia oraz pozytonowa tomografia emisyjna (PET) to innowacyjne techniki diagnostyki obrazowej, z których każda z nich posiada swoje mocne strony i pewne wady.

Scyntygrafia przyciąga uwagę relatywnie niskim kosztem oraz szeroką dostępnością, co sprawia, że znajduje zastosowanie w wielu placówkach medycznych. Dzięki tej metodzie można ocenić funkcje narządów, co odgrywa kluczową rolę przy diagnozowaniu schorzeń:

• nowotworowych,
• sercowo-naczyniowych,
• endokrynologicznych.

Ponadto, dostarcza ona istotnych informacji o stanach zapalnych oraz nowotworach w różnych częściach ciała. Mimo to, scyntygrafia nie jest wolna od ograniczeń, ponieważ charakteryzuje się niższą rozdzielczością obrazowania w porównaniu do PET, co może wpływać na precyzję diagnozy. Dodatkowo, pacjenci są narażeni na działanie promieniowania jonizującego, co może rodzić obawy w kontekście częstotliwości tych badań.

Z drugiej strony, pozytonowa tomografia emisyjna (PET) zapewnia wyższą czułość i specyficzność w diagnozowaniu. Umożliwia ona wczesne wykrywanie zmian patologicznych oraz dokładną ocenę metabolizmu tkanek. Dzięki znakomitej jakości uzyskiwanych obrazów, PET okazuje się wyjątkowo skuteczna w diagnostyce nowotworów.

Niemożność jednak pomijać też pewnych aspektów, takich jak:

• wyższe koszty tego badania w porównaniu do scyntygrafii,
• mniejsza dostępność PET, która może ograniczać możliwości diagnostyczne w niektórych placówkach zdrowia,
• większa dawka promieniowania jonizującego w pewnych sytuacjach.

Ostatecznie, wybór odpowiedniej metody – scyntygrafii czy PET – powinien być uzależniony od konkretnej sytuacji klinicznej. Obie techniki mają swoje niepowtarzalne atuty i ograniczenia, które lekarze powinni brać pod uwagę podczas podejmowania decyzji diagnostycznych.

Jakie są wskazania do wykonania PET?

Pozytonowa tomografia emisyjna (PET) odgrywa istotną rolę w diagnostyce medycznej i jest szczególnie cenna w dziedzinach takich jak:

• onkologia: wykrywanie nowotworów, takich jak rak płuc czy jelita grubego, ocena stopnia zaawansowania choroby, lokalizacja przerzutów, monitorowanie reakcji na leczenie,
• kardiologia: ocena żywotności mięśnia sercowego po zawale, diagnozowanie choroby wieńcowej,
• neurologia: rozpoznawanie choroby Alzheimera, diagnozowanie padaczki, wczesne wykrywanie metabolicznych nieprawidłowości.

Metoda ta jest szczególnie rekomendowana w sytuacjach, gdy tradycyjne techniki obrazowania, takie jak tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny, nie przynoszą oczekiwanych efektów. Dzięki PET lekarze otrzymują szczegółowe obrazy metaboliczne, które są niezbędne do podejmowania decyzji dotyczących terapii. Co ważne, to badanie umożliwia identyfikację nieprawidłowości we wczesnym stadium choroby, co ma ogromne znaczenie dla skuteczności leczenia.

Jakie izotopy są używane w badaniach PET?

W badaniach przy użyciu pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) najczęściej wykorzystywane są izotopy emitujące pozytony. Wśród nich można wymienić:

• fluor-18 (18F),
• gal-68 (68Ga),
• węgiel-11 (11C),
• azot-13 (13N),
• tlen-15 (15O).

Izotop fluor-18 ma szczególne znaczenie, gdyż jest połączony z fluorodeoksyglukozą (FDG), co pozwala na ocenę metabolismu glukozy w ludzkim organizmie. Badanie PET pełni niezwykle istotną rolę w onkologii, umożliwiając wykrywanie oraz monitorowanie nowotworów i ich przerzutów. Z kolei gal-68 jest wykorzystywany do znakowania peptydów, co zwiększa efektywność diagnozowania guzów neuroendokrynnych. Wybór odpowiedniego izotopu opiera się na celach diagnostycznych oraz profilu metabolicznym badanego obszaru ciała, co ma kluczowe znaczenie dla precyzji wyników. Izotopy azotu-13 i węgla-11 także znajdują swoje zastosowanie w niektórych protokołach badawczych, co przyczynia się do lepszego zrozumienia zachodzących w organizmie procesów metabolicznych. Nowoczesne technologie obrazowania, takie jak PET, dostarczają lekarzom cennych informacji, które znacząco poprawiają zarówno skuteczność diagnostyki, jak i terapii.

Jakie są różnice w przygotowaniu pacjenta do badań scyntygraficznych i PET?

Przygotowanie pacjenta do badań scyntygraficznych oraz pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) różni się pod wieloma względem, co ma wpływ na skuteczność diagnozy.

W kontekście scyntygrafii kluczowe jest:

• zapewnienie odpowiedniego nawodnienia,
• unikanie niektórych leków, szczególnie tych, które mogą wpływać na tarczycę,
• wcześniejsze opróżnienie pęcherza moczowego.

Natomiast proces przygotowania do PET staje się bardziej rygorystyczny. Pacjenci muszą:

• powstrzymać się od jedzenia przez co najmniej 4-6 godzin przed badaniem,
• ograniczyć intensywny wysiłek fizyczny na przynajmniej kilka dni przed testem,
• zredukować spożycie cukru,
• poinformować lekarza o przyjmowanych lekach, ze szczególnym uwzględnieniem tych przeciwcukrzycowych.

Dzięki tym różnicom przygotowanie do PET staje się bardziej złożonym i czasochłonnym procesem, co związane jest z celem diagnozy – dokładnym mapowaniem metabolizmu w organizmie pacjenta.

Jak wygląda interpretacja wyników scyntygrafii i PET?

Interpretacja wyników scyntygrafii oraz pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) jest kluczowa w diagnostyce medycznej. Obie te metody opierają się na szczegółowej analizie obrazów, które uzyskuje się dzięki zastosowaniu radiofarmaceutyków.

W przypadku scyntygrafii analizuje się, jak radiofarmaceutyk rozkłada się w organizmie, co pozwala na identyfikację obszarów o wysokiej aktywności metabolicznej, zwanych punktami gorącymi, oraz tych z niską aktywnością, które określane są mianem punktów zimnych.

Z kolei w badaniach PET istotną informacją jest standardowy wskaźnik pochłaniania (SUV), który wskazuje na stężenie radiofarmaceutyku w danej strefie ciała. To pozwala nie tylko ocenić metabolizm glukozy, ale także zidentyfikować zmiany nowotworowe i inne nieprawidłowości zdrowotne.

Specjalista medycyny nuklearnej dokładnie porównuje wyniki z normami oraz danymi klinicznymi pacjenta, co prowadzi do trafnej diagnozy i opracowania skutecznego planu leczenia. Kluczowe jest tu zrozumienie kontekstu klinicznego oraz specyfiki użytych substancji, co podkreśla rolę fachowej wiedzy.

Uzyskane obrazy metaboliczne z scyntygrafii i PET są wyjątkowo przydatne, pomagając lekarzom w podejmowaniu trafnych decyzji terapeutycznych. Takie działania mają ogromne znaczenie dla dalszej diagnostyki oraz efektywnego leczenia pacjentów.

Jakie są różnice między scyntygrafią a PET?

Scyntygrafia oraz pozytonowa tomografia emisyjna (PET) to różne techniki obrazowania stosowane w diagnostyce medycznej. Każda z nich wykorzystuje inne radiofarmaceutyki oraz różni się mechanizmami detekcji promieniowania. W przypadku scyntygrafii wykorzystuje się izotopy emitujące promieniowanie gamma, podczas gdy PET opiera się na izotopach emitujących pozytony. Ta fundamentalna różnica ma ogromne znaczenie dla czułości i rozdzielczości uzyskiwanych obrazów, co ma kluczowe znaczenie w praktyce klinicznej.

W przypadku PET można liczyć na wyższą czułość oraz doskonałą rozdzielczość przestrzenną, co czyni ją szczególnie efektywną w wczesnym wykrywaniu nowotworów i monitorowaniu ich postępu. Najczęściej używanym radiofarmaceutykiem w PET jest fluorodeoksyglukoza (FDG), która umożliwia ocenę metabolizmu glukozy w komórkach, co jest istotne w kontekście diagnostyki nowotworowej.

Z kolei scyntygrafia ma szerszy zakres zastosowań w diagnostyce różnych schorzeń narządowych. Dzięki zastosowaniu różnych izotopów, takich jak technet-99m, może dostarczyć informacji na temat funkcjonowania wielu organów. Jej typowe zastosowania obejmują:

• ocenę chorób serca,
• zaburzeń tarczycy,
• diagnostykę procesów zapalnych,
• nowotworowych w kościach.

Warto również zauważyć, że przygotowanie pacjentów do obu badań różni się pod względem wymaganych procedur. Przygotowanie do scyntygrafii jest zazwyczaj mniej skomplikowane, natomiast PET wymaga bardziej rygorystycznych zasad, takich jak post przed badaniem oraz ograniczenia dotyczące aktywności fizycznej i rodzajów pokarmów. Mimo tych różnic obie metody dostarczają niezwykle cennych informacji diagnostycznych i stanowią wartościowe narzędzia w diagnostyce.

Ostateczny wybór odpowiedniej metody zależy od charakterystyki schorzenia oraz specyficznych wymagań klinicznych.